Oog in oog

Hallo lezers,

De ontdekkingstocht van de Mount Lofty Ranges, Cleland Wildlife Park en Hahndorf stond in het teken van veel nieuwe ontmoetingen.

Eerst ben ik met de tram naar het centrum gegaan om daar op de bus te wachten. Er volgde een prachtige rit via de buitenwijken van Adelaide door het indrukwekkende berggebied van de Mount Lofty Ranges. Tussen de bergen en de eucalyptusbossen liggen enkele kleine nederzettingen. Halverwege wachtte een andere bus die me naar de eindbestemming Cleland Wildlife Park bracht. Maar niet voordat we een onverwachts leuke stop hadden gemaakt op de tof van de Mount Lofty, met een prachtig uitzicht over het vlakke landschap waarin Adelaide zich bevindt.
Even later zette de bus me af voor de ingang van Cleland Wildlife Park. Ik werd verwelkomd door de potoroo, een kangoeroe-/ratachtig diertje zo groot als een konijn. Eerst bracht ik een bezoek aan de hysterisch rondrennende Tasmaanse duivels. Deze kleine, zwarte mormels met rode oren willen duidelijk niet graag op de foto. Na deze geinige beestjes wilde ik toch wel heel graag naar de allerschattigste en fluweelzachte, échte inwoners van Australië. Ik ben Skippy een knuffel gaan geven en daarna werd het hoog tijd voor mijn hoofdmissie hier Down Under: het van dichtbij aanschouwen van het slaperige dier waarvan de naam letterlijk `drinkt niet’ betekent. Deze naam dankt hij aan de Aboriginals, die het buideldiertje zo noemden omdat hij inderdaad nooit drinkt. Al het vocht haalt hij uit de eucalyptusplanten die hij maar al te graag eet. Ik heb het natuurlijk over…koala’s! Ze zijn echter wel heel verlegen. Ze draaien hun hoofd meteen om als jouw fototoestel tevoorschijn komt. Uiteindelijk heb ik wel wat foto’s kunnen maken.
Mijn wandeling door dit hooggelegen, bosrijke park ging verder. Eerst volgden de dingo’s. Ze zien er prachtig uit met hun dieprode vacht en lieve hondenkop. Toch behoren ze niet tot de hondenfamilie, maar zijn het wolven die echt alleen lief zijn tegen hun baasje. Je kunt ze dus niet als huisdier houden. Door heel Australië loopt dan ook de grootste afbakening ter wereld om de dingo’s uit het zuiden van Australië weg te houden.
De tocht door het park leidde me verder langs de bijzondere yellow footed rock wallabies, wombats, emoes, buidelkonijnen, felgekleurde vogels, egels, eenden en pelikanen. Het park heeft ook een gebouw waar je een reis kunt maken van de oceaan tot de outback; van vissen tot slangen en zelfs een vleermuis liet zich zien.
Toen ik zo’n beetje het hele park doorgelopen was, werd het tijd voor een nóg intiemer moment met de koala. Na een aai en een foto naast de koala eerder op de dag kreeg ik er nu één in mijn handen en werd er een professionele foto gemaakt. En dan gedragen deze luiaards zich echt als baby’s, terwijl het toch echt een volwassen mannetje was. Ze zien er niet alleen uit als knuffeldieren, zo voelen ze ook aan. Het was een moment om nooit te vergeten. Als er nu nog niet genoeg bewijs is dat ik écht in Australië ben…
Met de foto in mijn hand liep ik trots en met een voldaan gevoel naar de dingo’s om te zien hoe ze een lekker stukje kip voorgeschoteld kregen. Toen zij hun eten op hadden ben ik gaan kijken hoe de pelikanen gevoerd werden. Het is heel grappig om te zien hoe de vis in de zeer flexibele snavel van deze beesten gegooid wordt.
Ook voor mij werd het tijd om zo langzamerhand richting een restaurant te gaan. Nog één keer liep ik naar de koala’s voor een afscheidsgroet en ook de kangoeroes kregen nog een aai. Ik liep vervolgens naar de bus. Ik ging nog niet terug naar Adelaide, maar vervolgde mijn weg naar het Duitse dorpje Hahndorf. Daar heb ik even de sfeer kunnen opsnuiven in de hoofdstraat. Na het eten was de zon al onder en dus een mooi moment om terug te keren naar mijn veilige huis in Adelaide.
Het was een dag vol nieuwe indrukken. Ik heb weer een deel van Australië ontdekt, ik heb er nieuwe dierenvrienden bij en ik heb veel andere mensen uit allerlei landen gesproken.

Tot mijn volgende reisverslag!