Dat wereldwonder is...

Hallo lezers,

Dat wereldwonder in het uiterste noordoosten van Queensland is natuurlijk het Great Barrier Reef. Ik heb het vliegtuig gepakt naar…Cairns!

Het is tropisch warm. Klam. En dat midden in de nacht. Mijn kamer is net een hutje in de tropen. Het raam staat open. Het gordijn waait een beetje op. Ik hoor het gesuis van de wind door de palmen. Ik heb alleen een laken om onder te slapen. Ik slaap echter maar een paar uurtjes. Dinsdag de 23ste is de dag. De laagstaande zon schijnt recht in mijn gezicht. Er hangen plukjes wolken rond de toppen van de met tropische vegetatie begroeide bergen. Vannacht zag ik de donkere contouren al. Ik verover mijn plek voorop de boot. Ik adem de zeelucht diep in en ben er helemaal klaar voor. Het is twee uur varen naar het rif. Er is een behoorlijke deining. De zon zorgt voor een mooie schittering op het water. Als de boot bijna bij de Michaelmas Cay arriveert, voel ook ik me niet helemaal lekker. Dan zie ik waar we terecht zijn gekomen. Turquoise water, parelwit zand en koraalrif. Ik ben in mijn paradijs aangekomen. Wauw. Ik stap op de glasbodemboot. `Wauw’ is ook mijn reactie bij het zien van de eerste stukjes koraal, door de glazen bodem van de boot. Het wereldberoemde Great Barrier Reef. Nadat de rest is afgezet op het eilandje, ga ik terug naar de grote boot. Ik trek razendsnel mijn bikini aan en mijn flippers en snorkel zijn ook gereed voor gebruik. Ik krijg een privéovertocht naar het eilandje in een kleine speedboot. Vanaf het strand zwem ik richting open zee. De eerste kleine visjes die ik zie zijn oké. Ik schrik heel even als ik de eerste grotere vissen zie. Ik was er altijd bang voor. Maar wat ik nu te zien krijg, overtreft alles. De meeste kleurrijke vissen zwemmen tussen het diverse koraal. Wat me echter zorgen baart, is dat ik hele stukken koraal zie die volledig kleurloos zijn en bovendien afgebroken lijken te zijn. Het grootste koraalrif ter wereld, ruim 25 kilometer lang, wordt steeds meer aangetast. Later hoor ik gelukkig dat er koraal is dat zo `kleurloos’ is. Met twee anderen in de buurt zwem ik heel dapper helemaal terug naar de boot. De vissen worden gevoerd. Dan wordt er naar de tweede locatie, Paradise Reef, gevaren. Ik hijs me weer in mijn wetsuit. Onder water aanschouw ik niet alleen het mooie koraal, maar ontmoet ik naast kleine, felblauwe vissen ook de neef van Nemo. Dan verschijnt ineens de grootste vis van het Great Barrier Reef. Deze reus is het laatste wat ik van het rif en de bewoners van de oceaan zie. Ik kan terugkijken op een waanzinnige dag.

Het is een van de uitzonderlijkste treinreizen in Australië, door het kleurrijke leven en de natuurlijk schoonheid van miljoenen jaren oud regenwoud. Het is zelfs het oudste regenwoud ter wereld en bovendien werelderfgoed. Om half negen zet de oude, houten trein zich in beweging. De Kuranda Scenic Railway gaat beginnen. Tot Freshwater Station rijdt de trein nog door relatief veel bebouwing. Bij de scherpste bocht van de spoorlijn begint de steile klim. De trein zal 75 kilometer spoor volgen waarbij 15 met de hand uitgehakte tunnels worden gepasseerd, evenals 37 bruggen en 93 bochten. Over twee uur zal hij in het op 334 meter hoogte gelegen Kuranda arriveren. Na Stoney Creek is het tijd voor het hoogtepunt van deze reis. De indrukwekkende brug met daarachter de waterval. Na de veertiende tunnel heb ik een prachtig uitzicht op Cairns en de Coral Sea. Op het stationnetje vlakbij de Barron Falls mag ik even uitstappen om van het natuurschoon te genieten. Tien minuutjes later klinkt het welbekende oude signaal van een stoomlocomotief. Het laatste stukje wordt afgelegd. En dan sta ik midden in de natuur, aan de zuidkant van het dorpje. Didgeridoos klinken als ik door de hoofdstraat loop, vol restaurants en winkeltjes met onder meer kunst, souvenirs en opaal. Op de hoek is nog een kleine bazaar met zeer kleurrijke souvenirs. Via deze bazaar loop ik de Original Kuranda Heritage Rainforest Markets binnen. Aan de overkant van de weg is nog een schuur met de Kuranda Heritage Markets. Ik wacht dan voor het vlinderreservaat op mijn transfer naar RainForeStation. Daar start ik met een rondje langs de Australische dieren. Nog één mooi foto met de kangoeroe dan. De volgende activiteit is een ritje in een echte pantserwagen uit de Tweede Wereldoorlog. Over land én water. De chauffeur en gids wijst naar de bijzonderste tropische gewassen, waaronder enorme en oeroude varens. Ook de Wait-A-While Palm krijg ik te zien. Deze boom kan tot 300 meter lang worden. De tentakels grijpen zich vast als je langs de boom loopt en pas veel later merk je dat je vastzit. Vandaar de naam. Na een korte pauze laten zes Aboriginals dansen zien uit verschillende stamgebieden in het verre noorden van Queensland. Één van hen bespeeld de didgeridoo. Er wordt na de voorstelling een klein demonstratie gegeven op dit instrument. Ook de speer gooien de lokalen vol enthousiasme ver weg. Ik mag zelf een gooi met de boemerang doen. Ik neem natuurlijk niet dezelfde weg weer naar Cairns. Ik ga als een vogel terug, slechts enkele meters boven het bladerdak zwevend. Het is immens hoog. Het is niet te zien waar de bomen de grond raken. De vegetatie is zeer divers, van eucalyptusbossen tot klimplanten en bananenbomen. Bij Barron Falls Station, de eerste tussenstop, bekijk ik de waterval nogmaals vanaf drie verschillende uitkijkpunten. Aan de overkant is ook de trein, tegelijk met mij vertrokken, aangekomen bij de korte stop. Een prachtig gezicht. Bij Red Peak Station, het andere stationnetje, bewonder ik de immense, 400 jaar oude kauri-boom. Vanaf deze halte gaat de kabelbaan alleen nog maar naar beneden. Ik bewonder de stad en de oceaan vanuit dit bijzondere oogpunt. Ook aan dit spannende avontuur komt een einde.

Ik heb hoge verwachtingen van vandaag. Uncle Brian’s staat op het programma. De gids, neef Brad, begroet me uiterst spontaan. Nadat de laatste MacDonalds en Hungry Jacks zijn gepasseerd zijn we echt in de wildernis. Voor me doemt een grote, puntige berg op. Deze groene piramide is met 922 meter de hoogste losse piek in Australië. Althans, volgens mij moet je van deze gids alles maar met een korreltje zout nemen. We rijden door suikerrietvelden. In deze omgeving ligt Babinda. Het betekent `natte plaats’. En niet voor niets. Het is de natste plaats van het land. De gids beweert ook dat het de vriendelijkste plaats is. De eerste stop is bij Babinda’s topattractie. De Devils Pool bij de Babinda Boulders. De uitkijkplatforms zijn goed omheind en er hangen meerdere waarschuwingsborden aan. Niet voor niets. Het woeste water zo blauw als een gletsjer dendert langs de prachtig gladgeschuurde, ronde rotsen stroomafwaarts. En dit alles aanschouw ik midden tussen het groen. De tweede stop is bij de Josephine Falls. De meesten springen meteen het water in en zwemmen naar de grote rots aan de overkant. Vervolgens glij je er weer vanaf, geholpen door het water dat de waterval in drie fasen van achteren aanvoert. Ik behoed mezelf voor een shock en ga niet verder dit ijskoude water in dan tot mijn heupen. Al wil ik het nog zo graag. Ik hoop vurig op warmer water bij het hoogtepunt van de dag. Maar voordat ik dit te zien krijg, word ik eerst verwend met een heerlijke lunch. Terwijl ik geniet van het lekkere eten, bewonder ik de prachtige omgeving. Ik kijk uit over de diepgroene valleien. Het landschap is wat opener geworden. Het hoogtepunt is de 40 meter hoge Millaa Millaa waterval. Ik poseer, net als in de shampooreclame, met een boog van water vanaf mijn haar. En dat met de waterval én een regenboog op de achtergrond. Hoe tropisch kan de ervaring zijn. Hierna klim ik nog even over de rotsen om te zien hoe de wereld er van achter een waterval uitziet. Fantastisch. Heel bijzonder. Ik trotseer de kou, al valt die hier reuze mee. De zon schijnt immers fel. Dan bereiken we Lake Eacham, een ruim 60 meter diep kratermeer. Het water is aangenaam, dus ik lig zo in het water. Het ziet er hetzelfde uit als een gewoon meer, maar ik zwem in een vulkaan. Het maakt de ervaring apart. Het schitterende blauwe water met daarboven het groen van de bomen en een lieflijk blauwe lucht. Als de zon iets verder onder is, worden het water en de lucht zilver. Daartussen zijn de zwarte contouren van het bos. Bij Yungawarra ga ik aan de oever van de kreek op zoek naar het vogelbekdier. Nergens rond de gehele kreek is er beweging te zien. Ik neem het voor lief. Nadat ik een beetje opgewarmd ben in een gezellige lodge is het pikdonker en dus wordt het tijd om huiswaarts te keren. De weg die wordt genomen is fantastisch. 262 bochten. De juiste muziek wordt gedraaid voor een perfecte afsluiting van deze meer dan geslaagde laatste dag. Het afscheid is daar. Nog een paar uur voordat ik weer in de lucht zit. Een vlucht terug naar Adelaide. Als ik het luchthavengebouw van Adelaide binnenloop, zie ik dat het vliegtuig aan gate 25 staat. Exact op dit tijdstip 31 dagen geleden stapte ik hier in het vliegtuig naar Alice Springs. De cirkel is rond. Ik ben terug op de plek waar het allemaal begon. Dit was het dan, mijn Great Australian Adventure Trip. Bedankt voor het volgen van mijn avonturen!