Schip ahoy!

Hallo lezers,

Of eigenlijk moet ik zeggen: `Schip Ahoy!’. Dit is de kreet die op deze dag van toepassing is.
Het is nog vroeg als ik me naar de tram begeef op weg naar het Adelaide Railway Station. Een jas is niet nodig. De zon komt langzaam tevoorschijn en vertelt me dat het een mooie dag gaat worden. Helaas heeft de tram een slechte aansluiting en rijdt de trein naar Outer Harbor voor mijn neus weg. Maar de man die alle treinen veilig laat vertrekken komt naar me toe en we beginnen een gesprek. Het is een zeer aardige man. De 30 minuten zijn zo voorbij. Dan komt de trein in beweging en zie ik de zeer luxe Australische huizen aan me voorbij trekken. De stationnetjes daarentegen zijn wat oud. Bij het station Glanville stap ik uit. Om de hoek is Semaphore Road, de hoofdstraat van het `Scheveningen van Adelaide’. Ik ben in Semaphore. Ik loop alle winkeltjes en restaurants langs, tot aan de zee en de pier. Enkele honderden meters van het daadwerkelijke water komt de zoute lucht me ineens tegemoet. Het is het bewijs dat ik aan zee ben. Ik loop de pier af, helemaal naar het einde. Onder me hoor ik het water vredig kabbelen. Om me heen niets dan de grote oceaan. Slechts vergezeld door twee zeemeeuwen kijk ik naar de horizon. Daar varen enkele boten. Welke avonturen zouden deze boten op dit moment beleven? Ik speur de hele oppervlakte af om te kijken of mijn vriend Flipper zich wil laten zien. Helaas vindt hij het nog geen tijd om te spelen. Dan loop ik terug naar het begin van de pier, trek mijn schoenen uit ga het strand op. Heerlijk! De zon laat zich ook weer zien. De pier en het gebouw aan het strand dat net het Kurhaus lijkt, maken dat je echt denkt dat je in Scheveningen bent. Ik zie een mooie schelp liggen. Dan voel ik me weer heel even dat kleine meisje dat ik Portugal schelpjes zocht nadat Lila het speelgoedpaardje me had geholpen mijn angst voor de grote boze zee te overwinnen. Ik stop twee mooie exemplaren in mijn zak.
Ik volg Semaphore Road weer terug naar het station. Daar pak ik de trein die me vier minuten later in Port Adelaide afzet. Daar volg ik ook weer gewoon de grote weg naar de haven. De infrastructuur in Australië is hier zeer eenvoudig, alleen die grote wegen houd ik niet zo van. Als ik de rode vuurtoren heb bereikt, zie ik ook het bekende pannenkoekenrestaurant rechts van mij. Daar geniet ik van een pannenkoek met jam en vanille ijs. Ik ga daarna naar het maritiem museum om vast een kaartje te kopen. Het personeel is daar zeer aardig. Ze geven me korting op basis van mijn Nederlandse schoolpas. Ik kan na de dolfijnencruise terugkomen om het museum te bekijken, maar nu alvast de vuurtoren beklimmen. Iets geeft me het gevoel dat ik straks mijn kaartje niet eens meer hoef te laten zien. Die herkennen me wel. Bovenop de vuurtoren heb ik een prachtig panorama uitzicht over de haven en de Adelaide Hills die Adelaide omsluiten.
Om 13.30 uur vertrekt de boot dan eindelijk. Op zoek naar dolfijnen! We zijn de haven nog niet uit of bij de grote tanker aan de oever zijn er al een paar te zien. Wat zijn het toch een mooie dieren. Ik kan er naar blijven kijken. Onderweg vertelt de kapitein over alles wat er hier in de haven te zien is en waar het voor dient. We komen ook langs een hele oude boot die in Nederland is gemaakt. Helaas is ook de rook van de bosbranden in de Adelaide Hills te zien. Ik blijf het water afspeuren om geen dolfijn te missen. We komen er nog een aantal tegen. Deze Port River is ook niet voor niets één van de slechts twee plekken ter wereld met permanente groepen dolfijnen. Elke dolfijn die zich aan de oppervlakte vertoont doet mijn hart sneller kloppen. Ook dit keer was het de laatste dolfijn die voor het hoogtepunt zorgde. Slechts enkele centimeters van de voorkant van de boot zag ik hem echt heel mooi.
Twee uur later waren we weer terug in de haven en was het alweer tijd voor mijn laatste etappe van vandaag: het maritiem museum. Het is een klein museum met twee verdiepingen en een hal waar een groot schip staat. In de kelder kun je in de hutten, waar zeemansverhalen de werkelijkheid wel heel dichtbij brengen. De slaapzalen met stapelbedden, inclusief de verhalen en krakende geluiden, laten je beleven hoe het was in die tijd. Men had de wereld nog niet in kaart gebracht en voer onder barre omstandigheden wekenlang, maandenlang op die grote boze oceaan, zonder ook maar iets anders te zien dan water. Ook dit museum bewijst hoe belangrijk Nederland is geweest in de scheepvaartgeschiedenis over de hele wereld. Het maakt me trots op ons klein landje.
Tot mijn volgende reisverslag!