De steilste trein ter wereld in de blauwe bergen.

Hallo lezers,

Vrijdag 12 juli. Na één dag verlaat ik Sydney alweer. Ik ga een dag naar de Blue Mountains, slechts anderhalf uur van de stad. Niet alleen in de stad, maar ook in de bergen hangt er ochtendmist. De eerste stop is bij de rivier de Nepean, vanwaar je uitkijkt over de westgrens van Sydney. Hierna verschijnt de blauwe gloed. Weer maakt Australië waar waarvan ik, toen ik het las of zag op televisie of foto’s, niet dacht dat het echt waar kon zijn. De eucalyptusbomen zweten olie. Het hele jaar door blijft er immers warmte. Het stof in de lucht kleeft aan de olie vast. Vervolgens zorgt de lichtbreking van de blauwe kleur voor dit wonderlijke tafereel. Een verbluffend uitzicht over de zeer dichte eucalyptuswouden krijg ik te zien op Flat Rock. Ik adem de frisse berglucht diep in. Ik sta hoog bovenop de berg aan de rand van een enorm diepe afgrond, maar ooit was dit de bodem van de zee. De platte rots lijkt net een tafel. Vandaar dat het ook Kings Tableland heet. Na de lunch in Leura is het tijd voor Scenic World. Eerst word ik naar de andere kant van de vallei gebracht met een soort skilift. Ik herken dit uit duizenden. Mijn grootste voorbeeld Floortje Dessing zat ooit, net als ik op dit moment, op de glazen bodem van deze `skilift’. Het duurt slechts een paar minuten om de andere kant te bereiken. Het gaat zo snel en ik ben zo druk met het bewonderen en op camera vastleggen van de prachtige uitzichten en de beroemde Three Sisters, dat ik de Katoomba Falls mis. Als ik even later de JamisonValley in duik met de zeer steile kabelbaan, zie ik de watervallen gelukkig wel. In de vallei volgt mijn eerste wandeling door echt tropisch regenwoud. Exotische vogels zingen ons toe. De lucht is vochtig, maar heerlijk fris en gezond. De hoge rotswanden bewijzen dat het, in de tijd dat men Australië ontdekte, onmogelijk was om door dit berggebied te komen. Ik heb nog een paar mooie fotomomenten met de Three Sisters. Het zijn de zussen Meehni, Wimlah en Gunnedoo die verliefd werden, maar vervolgens door de desbetreffende jongens werden bedreigd. Een tovenaar nam het op voor de meiden en bracht ze naar de bergen, waar ze veilig zouden zijn. Daar veranderde hij de drie gezusters in steen. Hij beloofde hen weer op te komen halen nadat hij de jongens een lesje had geleerd. Vandaag de dag wachten de drie zussen op deze plek in de Blue Mountains nog steeds op hun weder transformatie. Via de kolenmijn bereiken we de steilte trein ter wereld. 52 procent. En ik ga niet vooruit naar beneden, maar achteruit naar boven. Dit is misschien zelfs nog wel spannender. Het is inderdaad heel steil. En dan wordt het ineens pikkedonker en gaat de trein door een nauwe tunnel in de rotsen. De adrenaline giert door mijn lichaam. Maar van mij had de trein zelfs nog wel sneller gemogen, voor nog meer spanning. Voordat ik weer terugkeer naar Sydney, stopt de bus nog bij twee bezienswaardigheden. Een wandelpad naar beneden brengt me naar de grootste watervallen van de Blue Mountains, de Wentworth Falls. Hier neem ik voor de laatste keer de vergezichten in me op van groene eucalyptusbossen in diepe valleien met een magische blauwe gloed erboven en stukken gele rots. De laatste stop is bij een uitgehouwen kangoeroe in de rotsen. Men schat de ouderdom van dit kunstwerk op 2000 tot 3000 jaar, maar misschien is het nog veel ouder. Opnieuw sta ik op de voormalige zeebodem. De lavastromen in het zandsteen zijn heel duidelijk zichtbaar. Naast de veerhaven, waar ik de boot naar Circular Quay neem, ligt het Olympisch park. Rechts is het Olympisch dorp te zien. Het is echter allemaal herbouwd en nu zijn het super luxe woningen, alleen betaalbaar voor de allerrijksten. De cruise doet romantisch aan. Ik zit buiten, onder de verlichte overkapping. Ik aanschouw een gordijn aan lichtjes die de skyline van Sydney vormt. De boot vaart onder een prachtig verlichte Sydney Harbour Bridge en langs een net zo mysterieus aandoende Opera House. Dit is het einde van de tour.

Tot mijn volgende reisverslag!