De gouden kust met de mooiste route ter wereld.

Hallo lezers,

Na een paar uurtjes slaap in Adelaide stap ik bij gids Steve in de Groovy Grape bus voor mijn volgende tour. De Adelaide Hills zijn in nevel gehuld. Na Murray Bridge volgt het Nederlands aandoende boerenland met schapen. Bij Bordertown passeer ik de grens en ga ik mijn derde staat binnen: Victoria. Na Horsham komen de Grampians in zicht. Een mooie tocht door het bos volgt. Dan bewonder ik de McKenzie Falls. De zon gaat onder en zorgt voor een lichtroze, paarse gloed over het nationale park. Het is tijd om naar de gezellige accommodatie Awonga Cottages in Halls Gap te gaan, de enige nederzetting in Grampians National Park.
De volgende morgen ga ik het nationale park verkennen. In de ochtendzon volg ik het wandelpad, zo’n zeven kilometer lang. Vanaf de Pinnacles, de bergtop, heb ik een prachtig uitzicht over het dichte woud, de rotsen en het meer met de stuwdam. Na een bezoek aan Brambuk National Park & Cultural Centre rijden we het park uit. Zodra we het woud uit zijn, is bij Dunkfeld het magische bord `to Great Ocean Road’ te zien. Op naar de oceaan. Dit is mijn volgende fase na woestijn en bos. Na de lunch in Warnambool is het zover. De bus draait de enige echte, wereldberoemde Great Ocean Road op. De weg slingert door weilanden met aan de rechterkant de kust. Er is geen wolkje aan de lucht en de zon begint al te zakken op dit tijdstip van de dag, drie uur ’s middags. Dit betekent dat de rotsen die onbeschrijflijk mooie gouden kleur hebben. Alles is zoals je het op de mooiste, professionele foto’s ziet. Alsof het zo moet zijn. Ik staar vol ongeloof naar de Bay of Islands en de London Bridge. Hierna is het grote moment daar. Ik heb ze geteld en het zijn er nog zeven. Vijf aan de ene kant en twee aan de andere kant. Een nog mooiere zonsondergang dan die over Uluru speelt zich toch echt voor mijn eigen ogen af. Ik ben op de plek waarvan de beelden van Chris Zeger me zeer helder voor ogen staan en waarvan ik, toen ik die keer televisie zat te kijken, nooit had gedacht dat ik er zelf ooit zou zijn. Ik beschouwde het misschien zelfs als onmogelijk. Ze zijn goudgekleurd met een oranje lucht aan de ene kant en een paarsblauwe lucht aan de andere kant. Nu ik er ben is dit het decor van…The Twelve Apostles. Nu het donker is, gaan we naar het hostel The 13th Apostle in Princetown, direct aan de Great Ocean Road.
Het is onstuimig weer als ik de volgende ochtend vertrek. Er staat een sterke wind en het miezert een klein beetje. Het is de juiste setting voor het ervaren van Loch Ard Gorge. Het verhaal van de grot leeft meer dan ooit. Een man en de vrouw die hij redde tijdens een schipbreuk hebben hier een week moeten overleven. De apostelen liggen er ook heel anders bij dan gisteravond. Ik kan voor eeuwig naar deze rotsformaties blijven kijken. Zelfs in dit weer zijn de rotsen goud en is de zee blauw. Ik ben blij dat ik nog even goed afscheid heb kunnen nemen van de Twelve Apostles. Ik moet verder. Een laatste stop wordt gemaakt bij de Gibson Steps. De weilanden maken plaats voor de groene bossen van de Otway Ranges. De weg slingert als een achtbaan door de eucalyptusbomen. Het is een prachtige route met verre uitzichten over de heuvels en de oceaan, die telkens weer ergens anders opduikt. En dan wordt me in Apollo Bay verteld dat dit nog niet eens het begin was van de officiële, 90 kilometer lange, mooiste route ter wereld.
De route die met de hand is aangelegd door militairen die na de Eerste Wereldoorlog naar een baan zochten en was bedoeld om de kustplaatsen met elkaar te verbinden.
Het is zelfs gaan regenen, maar niets weerhoudt ons ervan aan de échte Great Ocean Road te beginnen. Nu zie ik pas de Great Ocean Road zoals ik die ken: de bochtige weg over de kliffen met vlak naast me de oceaan aan de ene kant en de groene bergen aan de andere kant. We slaan even af om de koala’s te begroeten. Het is de eerste keer dat ik ze écht in het wild zie. Ik krijg er een stuk of zes te zien. De papegaaien, kookaburra’s en eenden krijgen van ons een lunch van Doritos.
Na Lorne en Anglesea komen we bij het officiële begin van de Great Ocean Road, waar de naam groot boven het wegdek hangt en het herdenkingsmonument staat. Voor mij is het echter het einde. Na de Split Point vuurtoren draaien we de snelweg weer op. De mooie wegen zijn voorbij. Deze fase van mijn reis zit erop. Op naar de volgende. Nog zo’n 75 kilometer rijden tot mijn bestemming van vandaag. En dan arriveer ik in de prachtig verlichte tweede stad van dit grote land. Over deze zeer stijlvolle stad vertel ik de volgende keer. Tot mijn volgende reisverslag!